Dobrodzień znajdował się na terenie powiatu lublinieckiego. Miasto zamieszkiwała silna polska
społeczność. W jego okolicy dochodziło do potyczek już w okresie II Powstania Śląskiego. Do
najzacieklejszych walk doszło w trakcie III Powstania.
Na terenie powiatu operowali powstańcy z podgrupy „Linke”, w skład której wchodzili mieszkańcy
tego regionu, stanowiący jednostkę bojową liczącą ok. 1500 powstańców. 3 maja 1921 r. śmiałym
uderzeniem prowadzonym z kilku kierunków zaatakowano Lubliniec. Z uwagi na przewagę
powstańców Niemcy poddali się bez walki, mimo tego, że po wycofaniu się z wcześniej zajmowanych
pozycji gromadziło tam się ich wielu.
Po zajęciu okolicznych miejscowości powstańcy na żądanie wojsk francuskich opuścili zajęte pozycje.
Wobec tego grupa Teodora Mańczyka (batalion opolski) przeszła w kierunku Dobrodzienia. Wkrótce
powstańcy opanowali niemieckie przyczółki w regionie Łagiewnik Małych. Następnie rozpoczęto
ofensywę na Dobrodzień, obsadzony przez pół tysiąca niemieckich żołnierzy. 6 maja bataliony Karola
Lubosa i Teodora Mańczyka zajęły miasto. W trakcie walk Polacy stracili 6 zabitych i 20 rannych, zaś
Niemcy 20 zabitych oraz 30 rannych.
W nocy z 21 na 22 maja grupa niemieckich dywersantów dokonała próby odbicia Dobrodzienia. Z
uwagi na dobre rozmieszczenie wart i sprawne działanie powstańczych czujek, atak zakończył się
niepowodzeniem. Dobrodzień pozostał w polskich rękach do chwili wygaszenia powstania.